حقيقت شفاعت در روايات
مشخصات كتاب
مولف:محمد حسين طباطبايي
بحث روايتي شامل رواياتي درباره شفاعت و شفعاء
در امالي [1] شيخ صدوق عليه الرحمه، از حسين بن خالد، از حضرت رضا، از آباء گرامش، از امير المؤمنين ع، روايت كرده كه فرمود: رسولخدا(ص)فرمود: كسي كه بحوض من ايمان نداشته باشد، خداوند او را در حوضم وارد نكند، و كسيكه بشفاعت من ايمان نداشته باشد، خداوند او را بشفاعتم نائل نسازد، آنگاه فرمود: تنها شفاعت من مخصوص كساني از امت من است، كه مرتكب گناهان كبيره شده باشند، و اما نيكوكاران از ايشان هيچ گرفتاري پيدا نمي كنند، حسين ابن خالد مي گويد: من بحضرت رضا عرضه داشتم: يا بن رسول الله!پس معناي اين كلام خداي تعالي كه مي فرمايد: (و لا يشفعون الا لمن ارتضي)چيست؟ فرمود: شفاعت نمي كنند، مگركسي را كه خدا دينش را پسنديده باشد. .مؤلف: اينكه فرمود: (تنها شفاعتم...)مطلبي است كه بطرق بسياري از طريق شيعه و سني از آنجناب روايت شده، و اگر بياد داشته باشيد، همين معنا را از آيات فهميديم. و در تفسير عياشي [2] از سماعة بن مهران، از ابي ابراهيم، حضرت كاظم ع، روايت آورده، كه در ذيل آيه: (عسي ان يبعثك ربك مقاما محمودا، اميد آن داشته باش، كه پروردگارت بمقام محمودت برساند) [3] فرمود: روز قيامت مردم همگي از شكم خاك بر مي خيزند، و مقدار چهل سال مي ايستند، و خداي تعالي آفتاب را دستور مي دهد تا بر فرق سرهاشان آن چنان نزديك شود، كه از شدت گرما عرق بريزند، و بزمين دستور مي رسد، كه عرق آنان را در خود فرو نبرد، مردم به نزد آدم مي روند، و از او مي خواهند، تا شفاعتشان كند، آدم مردم را به نوح دلالت مي كند، و نوح ايشان